WIĄZÓWKA BŁOTNA (Filipendula ulmaria) jest rośliną wieloletnią z rodziny różowatych. W Polsce jest gatunkiem dość często występującym na wilgotnych łąkach, przy zbiornikach wodnych. Pochodzi z Europy i Azji Zachodniej. Jako roślinę ozdobną sadzi się najczęściej w pobliżu oczek wodnych, najlepiej w półcieniu. Jej delikatne, kremowo-białe kwiaty mają słodki, dość silny zapach. W celach leczniczych wykorzystuje się liście, kwiaty i korzenie. Wyciągi z wiązówki działają antyseptycznie, przeciwzapalnie, moczopędnie, napotnie, przeciwbólowo, obniżają gorączkę. W Niemczech herbatka z wiązówki jest oficjalnym lekiem na przeziębienia i kaszel. Korzeń służyć może do leczenia chorób dróg oddechowych, wykorzystywany jest również w wielu preparatach homeopatycznych. Wiązówka była jednym z trzech najświętszych ziół starożytnych kapłanów celtyckich – druidów. W jej skład wchodzą olejki eteryczne, kwas salicylowy, flawonoidy, garbniki i glikozydy fenolowe. Najwięcej kwasu salicylowego jest w kwiatostanach z których otrzymywano kiedyś aspirynę. Wiązówka znalazła zastosowanie w leczeniu: zapalenia oskrzeli, przeziębienia, zgagi, dny moczanowej, nieżytu i wrzodów żołądka. Chroni błonę śluzową żołądka, zapewniając jednocześnie antyzapalne właściwości. W medycynie ludowej leczy się nią również nowotwory, choroby reumatyczne, choroby płuc. Uważa się, że jest skutecznym środkiem do leczenia biegunki u dzieci, na zgagę i nadkwasotę. Kwiaty dodane do kompotu lub dżemów, nadają im delikatnego migdałowego aromatu.
Opracowanie Krzysztof Kuźniewski